Misja 1. ZBROJOWNIA TINUVANEL

Wysłany: Pią 19:13, 28 Mar 2008

Iskra spojrzała ze złością na Abarę
- Ty masz swoje sekrety, ja swoje... Powód i osoba nie są dla was ważne. - powiedziała cicho.

Wysłany: Pią 19:30, 28 Mar 2008

Kiedy dotarli na miejsce, Zaheel ujrzałą przewidywany obraz. Nie obrzydziły jej martwe ciała, widywał a takie nie raz. Bardziej bała się konsekwencji tej całej krwawej "zabawy". Przyjrzałą się ułożeniu ciał - zapewne nie było przypadkowe, ale nie mogła skojarzyć go z żadnym ze znanych jej obrządków. Spojrzałą na martwe ciała. Znała kilka osób stąd.
- Tak trzeba by ich spalić... - Powiedziałą niepewnie.
To mogło nie wystarczyć.
- Trzeba jeszcze rzucić zaklęcie zabezpieczające na obszar i najlepiej jakoeś odstraszajace dla złych mocy, żeby nikt nie mógł wykorzystać ich dusz, ale ostatecznie możemy się zadowolić samym zapieczętowaniem. - Powiedziała po namyśle. - Ale czemu mamy robić wyjątek? Ten ktoś moze nam potem poważnie zaszkodzić. - Zwróciła siedo Iskry.

Wysłany: Pią 19:36, 28 Mar 2008

Nie zaszkodzi. Jestem pewna. - jej odpowiedź była spokojna - czarami się nie martwcie...po wizycie demonów ognia, nie zostanie tu nic dla złych mocy.- dodała z zimnym uśmiechem. - Chcecie coś jeszcze sprawdzić, czy mogę przystąpić do dzieła?

Wysłany: Pią 19:42, 28 Mar 2008

- Chwila, muszę się jeszcze zastanowić. - Powiedział Zaheel, patrząc na okład zmasakrowanych ciał. W tym coś musiał być, coś co podpowie z kim mają do czynienia. Jednak na myśl nie przychodziło jej nic, zupełnie nic. Trudno zachowa to w pamieci, może później trafia na kolejne tropy.
Kucnęłą jeszcze przy najbliższym trupie. Pachniał kadzidłem... Gdzie używało się kadzidła?
- Czyń swoją powinność - skinęła ręką na Merrik, i odeszła kawałek dalej, żeby nie stać się częscią stosu.

Wysłany: Sob 19:12, 29 Mar 2008

Tymczasem Abara przyjrzała się uważnie Zaheel, a potem spojrzała na ciała. Wątpliwości elfki i w niej obudziły zastrzeżenia, nie zamierzała jednak przeszkadzać Merrik. Odeszła nieco od przygotowywanego stosu, aby zastanowić się w spokoju nad swymi wątpliwościami. Coś jej się tu nie podobało, ale co? Wiedziała, że cos jest nie tak jak powinno, mówiły jej o tym magiczne zmysły. Nie potrafiła jednak uchwycić przewodniej nici. Złościło ją to, postanowiła jednak zastanowić się nad tym głębiej później...

Iskra rozejrzała się i wymruczała słowa w języku, który nikomu prócz mrocznej elfki nie mógł nic mówić. Wzywała na pomoc Demony Ognia. Gdy skończyła na pobojowisku pozostało tylko jedne nie tknięte ogniem ciało.
-Chciałam go ocalić, bo ogień Demonów nie dałby mu rady. - powiedziała cicho - żadna magia, nie jest zdolna spopielić jego ciała.
Dziewczyna podeszła spokojnie do ciała mężczyzny i mrucząc kolejne inkantacje w języku mrocznych elfów. Ciało mężczyzny drgnęło i zaczęło się wić, jakby z bólu. Z ust zmarłego wydobywały się jęki pozornie bez znaczenia. Gdy Iskra skończyła szeptać trup ponownie zamilkł, a jego ciało rozsypało się w pył.
Matki ziemi synem byłeś. Z niej się urodziłeś...w niej znajdziesz ostatnie schronienie - szepnęła i powstała z klęczek.

Przez pustkowie wolnym krokiem szła drobna, ogniście ruda istota. Przez ramię niedbale przerzuciła skórzaną torbę i stara sie sprawiać wrażenie osoby która czuję sie absolutnie na miejscu. Wychodziło nawet całkiem nieźle...
Właściwie sama nie do końca wiedziała jakim cudem jeszcze żyje i co tu właściwie robi. Ani dokąd może pójść... Ale skoro ruch jest wszystkim, cel niczym... Pójdzie przed siebie. Może będzie miała szczęście. A jeśli nie... oby stwór który ją pożre nabawił się po tym posiłku rozstroju żołądka.

Iskra odwróciła się gwałtownie na widok rudowłosej postaci.
Na Demony Pandemonium, mów kim jesteś!-głos elfki rozniósł się cichym echem po pustkowiu

A niech, to, tu ktoś żyje! Dzięki niech będą... Ale chwileczkę... To może wcale nie tak dobrze... Kto wie co to za jedni... Chociaż wszytko lepsze nic samotność w tym zapomnianym przez bogów miejscu.
"Kim jesteś?" - Yael zmarszczyła brwi. Cóż to za pytanie...!
- Nie jestem niebezpieczna - zawołała ugodowo unosząc obie dłonie gestem mówiącym "jestem bezbronna, nie musisz mnie zabijać". Przecież nie mogli wiedzieć, że to właśnie dłonie są jej najgroźniejszą bronią

Iskra spojrzała na nowoprzybyłą elfkę
Twoje ręce są twoją bronią, magiczko. Kimkolwiek jesteś, nie jesteś z Kręgu. Witaj nam.- skinęła głową -Jestem Iskra, pani ognia. A to ci, z którymi podróżuję...Zaheel, Abara i Ethelion. - wskazała swoich towarzyszy.

Słowa elfki wydawały się przyjazne, wywarły uspokajające wrażenie, mimo wszytko.
- Nie sposób zaprzeczyć - Yael opuściła ręce.
Nieco niepewnie, gotowa rzucić sie do ucieczki, ale też przepełniona ciekawością zbliżyła się grupy elfów.

Ethelion skinął głową nowo przybyłej po czym zaczął dokładnie oglądać ziemie w poszukiwaniu śladów. Nagle coś zauważył, ruszył w stronę lasu. Nagle pobladł gwałtownie, odwrócił się do towarzyszy i idąc powoli w stronę drogi którą szli zanim przybyli na to cmentarzysko powiedział:
-Chodźmy... tu nie ma czego szukać. Miejcie jednak broń w pogotowiu....

Ukrywasz coś. Czego się boisz? Wyznawców kultu, którego rytuał przerwaliśmy? Mów Ethelionie. - głos elfki zdradzał zirytowanie i lekkie zmęczenie.

Ethelion spojrzał na Merrik
-Zostańmy tu dłużej to się dowiesz... lecz według mnie będzie to ostatnia z rzeczy której się dowiesz w swym życiu. Nie, wyznawcy tego kultu nie są zagrożeniem. Wiesz czym sa Faerie? - w momencie w którym skończył to mówić otoczyła ich gromadka mautkich skrzydlatych elfów z rapierami w dłoniach. Jeden z nich, ubrany w karminowe szaty, z długimi białymi włosami wyleciał przed innych i patrząc na wędrowców zaczął mówić
- Kim jesteście i dokąd zmierzacie? - Ethelion już otwierał usta by wyjaśnić gdy nagle dowódca istotek przerwał mu-nie ty wampirze. niech twoi towarzysze mówią.

Jestem Iskra, pani ognia - powiedziała zimno elfka - dokąd zmierzamy, to nasza sprawa, nie twoja.... duszku. Zejdź nam z drogi, inaczej na demony pandemonium, którymi władam - zniszczę cię i twoją świtę. - słowa Iskry niosły ze sobą potężną groźbę i moc.