Misja 1. ZBROJOWNIA TINUVANEL

Niczego nie uważam. Wiem tylko to, co widziałam u niego. Wiesz jak to wyglądało? Przerażony Tarin, gdy Arden...przy kolacji, nagle zaczął się dławić krwią? Albo stare rany, blizny otwierały się? Jego nietrudno było znaleźć. Nigdy nie zmienił miejsca zamieszkania...dopiero wojna zmusiła go do drogi. Nie szukałaś go. Bałaś się spojrzeć mu w oczy...Tylko co mu zrobiłaś..?-była opanowana. Bił z niej żal i strach.

Błąkała się od dawna, ale wieści przynoszone przez Leafa i Muerto nie były pomyślne. Ziemia Aquery była zbyt wielka, by móc objąć ją choćby czarami Wichrów i Burzy. Elsbeth stanęła na rozstaju drogi. Wtem Leaf przeciął zasłonę gałęzi i z piskiem wyladował na jej wyciągniętej dłoni. Przyjęła jego mentalny przekaz. Niedaleko BYLI ludzie. Ludzie? Istoty?Nieważne. Wysyłali pozytywne aury, i jeśli Leaf tak twierdził.... o ironio, ona, pustelniczka szukała towarzystwa żyjących. W tym świecie towarzystwo żyjących zaczynało być na wagę złota. Przeciągłym gwizdnięciem przywołała Muerto i ruszyła przed siebie.

- Byłam daleko kiedy zorientowałam się co zrobił... naprawdę daleko. Zawróciłam od razu - podjęła wyjaśnienia już spokojniej, ale ze łzami w oczach - Kilka miesięcy spędziłam w lochach. Mówiłam rzeczy których nigdy bym nie zdradziła, bo wiedziałam że jeśli wezmą mnie na tortury on będzie cierpiał. Robiłam takie rzeczy, że na samo wspomnienie mnie mdli. Żeby wrócić. Dla niego.... - zająknęła się.
Stała ze wzrokiem wbitym w ziemię, kiedy nagle wyczuła zbliżającą się nieznaną jej osobę...

Elsbeth nawet nie starała się zostac niewidoczna, gdy spostrzegła, że ktoś ją obserwuje. Zwiastuję złą godzinę. westchnęła, zamykając oczy. To już od dawna nie jest ziemia pokoju, lecz ośmielono się napaść i sokolnika, ostatniego w Tinuvanel. A wiecie, że to zła wrożba. Czuję chaos wokół was...weszła między grupę, jakby ignorując sytuację w jakiej ich zastała. Wilk nie odstępował jej na krok, sokół posłusznie siedział na wyciągniętej ręce. Zaraz... szepnęła, czując jak z powietrza woła do niej czyjaś aura. Znam jedno z was... rozejrzała się. Pozostali spojrzeli po sobie. Lecz dawno już nie używałam zdolności rozpoznania...

To już nie ma znaczenia - syknęła - Witam cię wieszczko, kimkolwiek jesteś. - Iskra spojrzała na elfkę nieprzytomnie. Znała ją. A przynajmniej tak jej się wydawało...

Ethelion który razem z Alseharem stał w pewnej odległości nie od razu zauważył przybycie nowej osoby. Był zajęty oglądaniem małego posążka który po chwili znalazł się w jego kieszeni oraz długiego, prawie bliźniaczego do miecza który dostał od Iskry, ostrza które było zbudowane z nasyconego magią rubinu. Stalowa rękojeść aż iskrzyła się od zaklęć. Spojrzał na Alsehara
-Próba? - Po chwili w powietrzu aż gesto było od eksplozjii magii gdy magiczne miecze Etheliona udeżały o miecze Alsehara. Ilekroć rubinowy miecz naciął skóórę Alsa tylekroć jakaś rana na ciele Etheliona zaczynała się goić, po chwili Alsehar leżał wykończony na ziemi, a Ethelion pełen sił i 100% zdrowy podziwiał nowe miecze... płynnym ruchem włożył je do umocowanych chwilę wczesniej przy pasie pochew po czym podszedł do Alsehara i zaczął go leczyć magicznie. Gdy obaj byli już w dobrej kondycji, Ethelion podszedł do elfek, spojrzał na nowo przybyłą
- Witaj pani sokołów. Jakie jest twoje imię? - Po czym obrócił sie do Iskry wyjmując nowo zdobyty miecz - Iskro, prosiłbym cię bys przyjrzała się temu ostrzu...

- A więc jesteś sookolniczką? - Abara nadeszła od strony zbrojowni i zwróciła się do Etheliona:
- Spójrz, co znalazłam. Leżało za zbrojownią - i podała mu srebrny łuk i dwie srebrne strzały. - Wyczuwam w tym magię... ale nie wiem jaką. Symbole wyryte na nim są mi nieznane, a nie jest wiele takich znaków, które byłyby mi nieznane. Wiesz coś o nich?
Zwróciła się znów do sokolniczki i lekko się skłoniła.
- Witam. Jestem Abara Lilia.

To było... to jest moje. - szepnęłaze zdumieniem sokolniczka, po czym odwróciła się w stronę Iskry. - Znasz mnie, prawda? Pamiętasz, skąd jest ta szrama. - wskazała na bliznę na policzku. - I te też. - podwinęła rękawy, nadgarstki były obtarte jakby od zbyt ciasnych, grubych kajdan. - Wiesz, kto podarował mi Obrońcę. - położyła dłoń na głowie białego wilka. - I... to... - wyjęła spod płaszcza zawieszony na szyi amulet. - Witam was. Jestem regina Elsbeth Vaar. Ostatni sokolnik Aquery

Wiem. Pamiętam. - Iskra uklękła przed wilkiem i wyciągnęła do niego rękę.-Pamięta mnie.Wilki mają długą pamięć - odetchnęła - Porozmawiamy o tym później dobrze?-Iskra wyraźnie dała do zrozumienia, że nie chce teraz drążyć tego tematu

a Elsbeth popatrzyła na Muerto. - Rzucono na mnie zaklęcie zapomnienia, ale walczyłam z nim i będę walczyć każdego dnia, a Oni nie wiedzą, jak wiele mam sił. A ten wilk... ma wyjątkowo długą pamięć...- odwróciła się w stronę pozostałych. - A wy... co tu robicie? To dawno przestała być bezpieczna ziemia...

- Wyobraź sobie, że o tym wiemy - odparła Abara. - Trzymamy się razem, bo w grupie bezpieczniej i jesteśmy...przyjaciółmi. Tak, myślę, że można nas tak nazwać.

Nie chodzi mi tylko o zło, o tę wszechpanującą zagładę... Przyroda woła, że nadchodzi czas zmian... zmian na gorsze. Dotąd zdołałam dzięki wichrom łączyć się nawet z odległymi miejscami, teraz nawet magia przestaje wystarczać. Nadeszła era krwi... i musimy stawiać czoło rzeczom, które przerastają najgorsze popełnione dotąd zbrodnie... włącznie z zagładą mego zamku. schyliła głowę.

Kiedy tylko cała uwaga otoczenia skupiła się na nowo przybyłej, Yael wycofała się w cień i odbiegła wystarczająco daleko by zapewnić sobie trochę samotności. Miała nadzieję, że zrozumieją i kiedy już zauważą jej nieobecność nie będą szukać.
Wiedziała, że nie może się winić za coś na co nie miała wpływu, ale czuła się podle. Iskra z pewnością miała trochę racji. Mogła posłuchać głosu sumienia który już następnego dnia po jej ucieczce krzyczał "Zawróć!" Wtedy jeszcze nie było by za późno... Przypomniała sobie uczucia które się w niej obudziły, kiedy odkryła że Arden mimo konsekwencji jakie sprowadziła na niego swoim zniknięciem postanowił ją chronić. Poczuła się jak mała, podła egoistka i ze zdziwieniem odkryła, że po raz pierwszy nie jest jej z tym wygodnie.
A potem pojawiło się wspomnienie ciepłego, bezpiecznego domu który znalazła u uzdrowiciela na kilka miesięcy i z którego tak bardzo pragnęła się wyrwać. Zapiekły ją oczy.
Nie chciała płakać, nie mogła sobie na to pozwolić. Więc zaczęła krzyczeć, nie przejmując sie tym że mogą ją usłyszeć. Chciała wykrzyczeć w ciężkie, czarne niebo swój żal i bezsilną wściekłość. Kiedy głos odmówił jej posłuszeństwa usiadła na ziemi z szeroko otwartymi oczami i zaciśniętymi pięściami nie zamierzając sie ruszyć przez całą noc.

Widząc odchodzącą Yael, Ethelion odszedł od grupy i wyjął z kieszeni posążek, wyszeptał nad nim jakieś słowa. Nagle w błysku swiatła pojawiła się przed nim czarna jak smoła pantera. Ethelion uśmiechnął się czule
- Kal'ead Gwahyr, Kwal'ead Sazanosz - Kocica zerwała sie i pognała w stronę miejsca gdzie ukryła się Yael. Ethelion patrzył za oddalającym się stworzeniem, po czym podszedł do Abary - Pokaż ten łuk... A ty Iskro pośpiesz sie z analizą tego miecza, proszę cię.

Abara podała mu łuk i strzały, Ethelion zaczął go uważnie oglądać. Abara z zaciekawieniem czekała na wynik jego badań...