Misja 1. ZBROJOWNIA TINUVANEL

Elfka usłyszała za sobą cichy odgłos, jakby szelest, ale zignorowała go z pełną premedytacją. W tym momencie nie obchodziły jej absolutnie żadne upiory, czy inne widma skradające się wśród ruin... I zaraz potem niemal podskoczyła ze strachu gdy coś zimnego i wilgotnego dotknęło jej szyi. Powoli odwróciła głowę spodziewając się najobrzydliwszych widoków i spojrzała w mądre, melancholijne oczy wielkiego kota. Pantera.
- Jakaś ty piękna... - westchnęła Yael, niepewnie wyciągając dłoń. Kocica pozwoli pogładzić się po głowie i usiadła.
Ciepło żywej istoty przy boku podziałało na elfkę jak balsam na rany. Długo siedziały bez ruchu, aż w końcu poczuła błogosławioną senność. Zwinęła się w kłębek na zimnej, twardej ziemi, zobojętniała na wszytko oprócz obecności pantery. Wspaniałe zwierze położyło się obok elfki i pozwoliło jej przytulić się do swojego boku, by do rana pilnować jej snu.

To miecze Pogromców. Silna magia. Nie igraj z nią wampirze, bo to może się źle skończyć, nie tylko dla ciebie, ale i całego twojego otoczenia...poza tym...błagam. Nie używaj ich przy mnie. Samael się buntuje, a ja nie jestem już w stanie panować nad nim, tak jak jeszcze niedawno-powiedziała cicho

Ethelion pokiwał głową Iskrze i schował miecz, po czym zagłębił się w analizę łuku. Gdy patrzył na symbole oczy aż błyszczały mu się z podniecenia.
- To jest łuk sokolników! Od lat takiego nie widziałem. Jest wprost bezcenny. Ty go znalazłaś Abaro więc zwyczajowo jest twój, lecz najbardziej przyda się naszej nowo przybyłej sokolniczce. - Wziął strzały, powiedział parę słów i nagle zamiast dwóch na rękach pojawił mu się trzydzieści identycznych strzał. Oryginały schował do toreb a łuk i strzały oddał Abarze. - Rób jak uważasz. Dobra kompanio. Idziemy spać, jutro wstajemy wcześnie, pakujemy broń i ruszamy do obozowiska myśleć co dalej. - Powiedziawszy to, Ethelion położył się koło ogniska, a po chwili zapadł w sen.. pełny krwi i walki.

Pójdę poszukać Yael. Nie wróciła do obozu...-szepnęła odchodząc cicho od ogniska. Tak naprawdę nie szukała elfki. Poszła na samotny spacer, by poukładać wiele wspomnień

Elsbeth poszła za Iskrą. Wiele rzeczy musiało zostać wytłumaczonych, ale tamta nie chciała mówić w obecności całej grupy.

Ethelion obudził się gdy tylok wstało słońce. Powoli wstałstarając się nie wydawać za głośnych dźwięków by nie pobudzić śpiących wokół półelfów. Jego towarzyszki gdzieś zniknęły. Po chwili ruszył pewnym krokiem w stronę z której dobiegał go mentalny krzyk pantery. Chciała do domu. Doszedł na miejsce gdzie leżała Yael zwinięta w kłębek przy panterze. Podszedł do nich ostrożnie i dotknął posążkiem futra pantery, po chwili doleciało go pewne wdzięczności ziewnięcie. Schował figurkę do kieszeni i dotknął ramienia elfki...

Przez mgłę niejasnych sennych wizji przebiła się świadomość, że ciepłe ciało kota zniknęło. Potem poczuła dotknięcie. Przerażona próbowała wyrwać się na jawę, szarpiąc się, drapiąc, sypiąc z palców drobne, nieszkodliwe błyskawice.

Ethelion położył dłoń na czole elfki i wyszeptał kilka słów, Yael obudziłą sie i zdezorientowana rozejrzała się wokoło.

Obejrzała się za siebie. Zaczynało świtać, gdy wyczuła obecność Elsbeth.
Co chciałabys wiedzieć?

- Co do... - jęknęła. Była sztywna i obolała, czuła się trochę jak na kacu i pałała rządzą mordu na tym kto ją obudził.
- Co ty tu robisz? Nie mogę mieć ani chwili spokoju?! Czego wy wszyscy chcecie... - przerwała próby wstania i jednoczesnego okładania Etheliona pięściami po kolanach. Usiadła obejmując głowę rękami i usilnie starając się jakoś zebrać się w spójną całość.

Ethelion usiadł obok niej
-Pantera chciała spać, pomyślałem że bez niej będziesz dalej potrzebować pocieszenia. No ale jesli nie chcesz... mam iść?

Znasz prawdę, Iskro. - Elsbeth podeszła do niej, sokół kołował nad ich głowami. - Byłaś jedną z niewielu, którzy... chcieli uwierzyć że tego nie zrobiłam. Mimo to tylko On był gotów do pomocy mi. Milczałaś wtedy...dlaczego?

- Nie potrzebuję pocieszenia! - warknęła ze złością. - Ale możesz zostać...
Tak naprawdę rozpaczliwie nie chciała być sama ale rozpaczliwie nie chciała się do tego przyznać.

Ethelion przysunął się do niej
-Dobrze spałaś? Ghwyn mówiła że strasznie sie trzęsłaś i płakałaś przez sen...

Bo nie mogłam narazić innych. Wierzyłam ci, ale musiałam wybrać. Ty, albo Arden. Wybrałam jego, inaczej wybrać nie mogłam.. Przepraszam - szepnęła cicho.