Misja 1. ZBROJOWNIA TINUVANEL

Faerie roześmiał się swoim melodyjnym głosem i powiedział coś niezrozumiałym głosem, po chwili wokół wędrowców pojawiła się jednolita ściana ognia odcinająca ich od śmiejących się faerie....

Igrasz z magiem Pandemonium, siewcą Chaosu? Twój ogień kontra mój...zobaczymy kto pierwszy spłonie!-syknęła cicho, a z jej bladych palców wystrzeliły drobne płomyki, które zaczęły przedostawać się przez ścianę ognia faerie. Dobiegł ich nieludzki krzyk.

Yael poczuła mimowolny podziw dla brawurowej odwagi Iskry i jej władzy nad ogniem. Elfka najwyraźniej doskonale wiedziała co robi.
Sama postanowiła nie mieszać się do tego sporu, przynajmniej dopóki ktoś sie nią nie zainteresuje. Przecież jej tu wcale nie ma...

Rozwścieczeni Faerie zaczęli sypać do środka pierścienia różne zaklecia, błyskawice, kule ognia i pociski lodu przecinały zmniejszający się teren otoczony przez płomienie. Nagle Ethelion przeskoczył mur ognia i zaatakował napastników. Jego klingi rozpłatały kilku zszokowanych nagłym atakiem wrogów, lecz nagle chmura lodu owionęła go i zamroziła.

Oczy Iskry zapłonęły w furi. Wezwane na pomoc Demony zmiotły z powierzchni ziemi faerie. Elfka upadła zemdlona.Upadajac zobaczyła jeszcze budzącego się do życia Tara.

Ethelion otrząsnął się po zamrożeniu i spojrzał na swoje mokre ubranie.
-szlag trafi. cały mokry jestem! - podszedł do dowódcy Faerie - Nocne Mroki, chodźmy stąd zanim przyjdzie wsparcie. - wziął Iskre na ręce i czym prędzej poszedłw stronę ścieżki...

Klnąc ugasiła tlący się rękaw. Co za idiotyczna sytuacja...
-Czekaj! Przecież nie będziesz jej targać nieprzytomnej nie wiadomo jak daleko... To tylko jej zaszkodzi - zawołała szybko podążając za mężczyzną - Połóż ją na chwilę. Kilka minut cię nie zbawi, a przecież nie chcesz narażać jej zdrowia.
Ku jej zdziwieniu skinął głową i ułożył elkę na ziemi.
Yael uklękła przy nieprzytomnej Iskrze i delikatnie uniosła jej głowę. Rozgrzane policzki elfki szybko traciły temperaturę, spod niedomkniętych powiek błyskały białka. Wyraźnie się przemęczyła.
Yael wyjęła z torby niewielki flakonik i pęczek suszonych ziół. To powinno pomóc.
Ostrożnie wlewała naprędce zmieszaną miksturę do ust nieprzytomnej. Nie była to zbyt czysta i łatwa czynność.
-Tak, wiem, że to niezbyt smaczne - powiedziała, kiedy Iskra zaczęła sie krztusić - Ale pomoże. No już, obudź się...

-nigdy nie przewidywałem dla siebie ani dla żadnego z żyjących że pożyjemy długo... ale jednak nie uważam żeby to był odpowiedni czas na umieranie... dlatego się pospiesz!!!

Do Iskry powracała świadomość. Przez moment myślała, że to Arden, uzdrowiciel z jej osady, znowu uraczył ją jakimś świństwem
Arden....-szepnęła, po czym otworzyła oczy.-Do cholery, co się stało? - już była przytomna i wiedziała że sama spaliła ciało uzdrowiciela. Nie żył, jak wszyscy, których ceniła
Potem się dowiem. Latarenki idą naszym śladem. - wstała i spojrzała na towarzyszy. Chwiała się jeszcze, była osłabiona, ale gotowa do drogi

- Nigdy nie jest odpowiedni czas na umieranie - oznajmiła wyniośle, nawet na nieco nie patrząc. Całą uwagę poświęcała odzyskującej świadomość Iskrze.
-Dopij to. - podała elfce kubek i uniosła wzrok. - Mam nadzieję, że to było wystarczająco szybko...

-nie palimy się, nie jesteśmy zamrożeni i nie zostaliśmy popieszczeni prądem... dobra jesteś - Ethelion uśmiechnął się do siebie - idziemy?

Jestem magiem demonów...Wolę ich nie wzywać, ale zdarza się że muszę. - uśmiechnęła się i ruszyła szybkim krokiem przed siebie. Nie była pewna jak długo wytrzyma, i cieszyła się w duchu, że imię Ardena uciekło uwadze uzdrowicielki. Miała jednak przeczucie, że się myli.

-Chyba muszę iść z wami...- stwierdziła. Właściwie wcale nie musiała, ale może to lepsze niż samotna wędrówka. No i Iskra wracając do przytomności wyszeptała znane jej imię uzdrowiciela...
Postanowiła zapytać ją o to przy najbliższej okazji. Może wie, co sie z nim stało? Chociaż pewnie nie żyje. Teraz prawie wszyscy nie żyją.
Samotność, ciągła samotność... Właściwie, dobrze, że ich spotkała. Przynajmniej jakiś czas nie będzie sama.

W grupie bezpieczniej... - powiedziała cicho narzucajac tempo marszu. Odeszli już daleko od nieszczęsnej polany, gdy stanęła - Wystarczy. Nie przyjdą tu...a jeśli nawet, Demony są obok. - powiedziała cicho i uśmiechnęła się siadając ostrożnie na jednym z kamieni. "Nowa" elfka przysiadła koło niej. Iskra nie zareagowała[/i]

Ethelion oparł się o pobliski kawałek muru i zaczął się wpatrywać w nowo przybyłą
- kim jesteś?