Misja 2 PAJĘCZE PODZIEMIA

Zapatrzona w ciemność, przytulona do Blizqiego powoli odpływała od świata rzeczywistego. Nic się dla niej teraz nie liczyło. Drowy mogły zaatakować w każdej chwili, to jej nie obchodziło. Chciała być tylko z nim.
- Skąd się znamy? Ah. Długa historia.. - uśmiechnęła się do Yael.

- Co się z Toba działo przez cały ten czas? - zapytał Fashii. Był w nią tak zapatrzony, że nie widział otaczającego świata, liczyła się tylko ona. Wciąż nie mógł uwierzyć własnym oczom.

- Szwendałam się tu i tam.. - uśmiechnęła się. - A ty?

- A mnie to już nikt nie przytuli, prócz psychopatów. - z uśmiechem popatrzyła na Yael. Gdy szła, niespodziewanie wdepnęła w coś mokrego.

- Yh, szkoda gadać... Odkąd mnie skazali, próbowałem znaleźć sobie jakieś miejsce, gdzie mogę się przydać. I trafiłem tutaj. Na całe szczęście... - odpowiedział, silniej uściskając Fashię i uśmiechając się doń lekko.

- Miło. - wtuliła się w towarzysza.
Coś przemknęło w ciemności, zostawiając za sobą czerwony obłoczek.
- Co to było? - zlękła się Fashia.

- Shhh! - syknął, momentalnie wysuwając się przed towarzyszy i ręką blokując im dalszy krok do przodu.
- Ostrożnie, nie wiemy z czym mamy do czynienia... a przynajmniej ja nie wiem... - mówił cicho, czujnie wypatrując ruchów.

- Nie bądź taki bohaterski. - zaśmiała się Fashia, po czym wypowiedziała coś a wnętrze tunelu rozbłysnęło jasnym światłem wprost z elfki.
- To coś pewnie nie lubi światła, w końcu żyje w ciemnościach.

Edit: literówka.

- Nic nie widzę, ale coś tu z pewnością było... Musimy być czujni... - odrzekł, wracając do Fashii. Było mu miło, gdy ją uściskał.

Znieruchomiała. Miska zaczęła ostrzegawczo piszczeć i machać ogonem.
- Czujecie? - wciągnęła powietrze, po czym natychmiast się zakrztusiła - Śmierdzi jak spalona guma...

- Ja nic nie czuję.. - Rzeczywiście, nic nie czuła. No, może jedynie zapach Blizqiego, ale to był miły zapach.
- Opowiedz mi, co robiłeś gdy Cie nie było przy mnie - Przytuła się do ręki towarzysza.

- Ja? Nie ma o czym mówić, na prawdę... Może lepiej to Ty mi opowiedz... Dlaczego zniknęłaś? Szukałem Cię latami, aż natrafiłem na Twój nagrobek. Nie tylko ja, ale i wszyscy inni sądzili że nie żyjesz... Jak dobrze, jak dobrze że mogę znów być z Tobą... - mówił cicho, wciąż pochylony nad twarzą dziewczyny. Zaplątał dłoń między jej włosy, wciąż spoglądając w oczy.

- Fajnie.. Chciałabym widzieć własny nagrobek. - zachichotała cicho. - Ja szukałam miejsca na świecie, po tym, jak zginęło oboje moich rodziców.. - zasmuciła się.

Ethelion razem z Drowem przyspieszyli i nagle rownocześnie oboje wbili swoje miecze w kawałek ściany... miejsce styku miecza i skały nagle rozpłynęło się, a na jego miejsce pojawił się wypalający się Ifryt. Jego materia powoli była wchłaniana przez ostrza mieczy. Po kilku minutach Drow i elf schowali miecze i ruszyli dalej...

- Fashia, trzymaj się za mną, proszę... Robi się coraz niebezpieczniej... - spoważniał lekko, zwracając się do obiektu przytulania.

(ładnie brzmi: obiekt przytulania xD)