Misja 2 PAJĘCZE PODZIEMIA

- Poradzę sobie.. Nie bój się. - Wyciągnęła dwa ostre jak brzytwa sztylety i przygotowała w myślach kilka zaklęć do ataku oraz obrony.

- Ale wolałbym, żebyś nie ryzykowała... Nie mam ochoty tracić Cię ponownie, uwierz mi... - w jego głosie dało się słyszeć stanowczość, z nutką prośby.

-Spokojnie, zanim będziemy walczyć z czymś groźniejszym niż Ifryt, trochę czasu minie. Od naszej bazy jesteśmy oddaleni o parę kilometrów, a od miasta o wiele wiele więcej.
Ethelion spojrzał na bicz Blizqa
-Nie używaj tego w tunelach bo nas pozabijasz... za długie... w komnatach to jak ci wygodnie.

- No dobra, dobra.. - Wyszeptała coś, a jej sztylety przesiąknęły niebieskim płomieniem. Czar działał na około 20 minut, a ten, kto został dźgnięty tymi brzytwami, tracił świadomość świata wokół, inaczej zasypiał na długi czas.

- Wybacz, ale nie używam tego od dzisiaj. Potrafię trafić muchę, jeżeli zajdzie taka potrzeba. Nie masz się o co martwić - odrzekł do Tara, urażony wręcz niedocenianiem jego zdolności.
- To zaklęcie... Pamiętam, że zawsze byłać w tym dobra. Jesteś w stanie zrobić to także z moją bronią? - zapytał Fashii.

- Jasne. - powtórzyła sekwencje, po czym bicz Blizqiego zapłonął niebieskim ogniem, do samego końca.

Ethelion wzruszył ramionami i wydobył swój czarny miecz, ostrze wydawało się być potężniejsze w mrokach Drowich jaskiń. Pochłaniało światło wokół siebie tworzac wokół reki Etha kulę nieprzeniknionej ciemności. Szli jeszcze parę minut gdy nagle weszli do rozległej jaskini. na jej środku parowało i bulgotało jezioro lawy. A na jego brzegach siedział licz otoczony grupą mrocznych elfów. Sylfaen zatrzyamł ich i wyszeptał
-Yael, udeż w nich najsilniejszym zaklęciem obszarowym jakie masz-Wyjał swój bicz który zajarzył się na czerwono. Za jego przykłądem Ethelion dobył swojego czerwonego ostrza które jarzyło się karmazynowo. - A wtedy my, zaatakujemy ich. Potem zaklecia punktowe. Iskro... widziałe mtwoje zdolności. nei przywołuj demonów... Licz przejmie nad nimi kontrolę...

Abara szła wśród nich, nie odzywając się. W końcu walka to nie jej działka. Gdyby komuś był potrzebny uzdrowiciel... Właściwie tylko dlatego z nimi poszła. Nie chciała stracić żadnego z nich. Tak niewielu pozostało... i tak niewielu było jej przyjaciółmi.

- Ja mogę przenieść kilku do jeziora lawy - uśmiechnęła się złowieszczo, zdejmując rękawiczkę z lewej ręki, dając niebieskawą poświatę na twarzy Fashii.

Ethelion obrócił się do Abary czekając na znak Drowa.
-Umiesz leczyć na odległość? - Spojrzał na Fashię - Niewiele to da, Licz ich wskrzesi i będzie tylko gorzej.

Sachmet czując przyjemne ciepło, natychmiast uśmiechnęła się na myśl o walce.
- Miseczko pamiętaj, w gardło, nie w serce. - szepnęła i zaczęła powoli przygotowywać broń.

- Fashio, jeżeli będę używał łuku, mogłabyś nakładać zaklęcia na strzały? Wiem, wykorzystuję Cię, ale to tylko dla Twojego dobra - mówił, uśmiechając się do towarzyszki.
Sam sięgnął do torby po specyfik na wyostrzenie zmysłów i szybkość, trzymając go w ręcę. Miał zamiar połknąć eliksir, gdy tylko wlaka się zacznie.

Nagle licz odwrócił twarz w ich stronę, otworzył usta i wypowiedział jakieś nieznane Ethelionowi słowa. Strumień ognia udezył w dłoń Fashi owijając się wokół niej. Troglodyci rzucili się śladem płomieni, ktore zmieniły się po sekundzie w niebieskie światło i pozwolily Liczowi zaatakować Fashię, dając mu możliwość spróbowania nią owładnąć. Drow zmachnął się biczem z pozostałymi mu po wizycie w obozie trzema rzemieniami i zabił dwóch pierwszych troglodytów. Kolejni poszli pod ostrza wirującego w tańcu śmierci Etheliona. Miecze rozrywały czaszki i gardła. Po kilku minutach Ethelion i Drow, idealnie zgrani, oparci o siebie plecami walczyli w samym środku oddziału jaszczurów. Bat zapewniał miejsce, w którym ostrza elfów masakrowały wszystko co by odważyło się w ten wolny obszar wejść....

Półobrót, nacisk na lewą nogę, rzut biczem znad głowy, przeciągnięcie do siebie, wyskok i opad z niskim, szerokim atakiem. Krótka sekwencja wystarczyła, by utrudnić ruch i walkę kilku tryglodytom. Tymczasem spróbował zająć się tym, co oplotło rękę Fashii. Jednak gdy tego dotknął, oparzyło go, nie był w stanie nic z tym zrobić. Musiał zaufać magiczkom, sam atakując gradem ciosów kolejnych tryglodytów. Niski atak, wyciągnięcie do góry, przesko na prawą, obót, atak z góry, skośnie, szeroko, zamach prosty, flinta, i znów na dół, po ścięgnach, po kolanach. Nie dał żadnemu stworzeniu zbliżyć się do Fashii bliżej, niż na odległość jego bicza.

Zastanawiała się przez chwilę, co to jest, ale nic jej nie przychodziło do głowy. Postanowiła to olać, a przynajmniej na tę chwilę. Musiała osłaniać Blizqiego. To był jej cel.

Krzyknęła coś w Starej Mowie, a kilka z Tryglodytów zapaliło się jak żywa pochodnia.
Fashia wyskoczyła zza Blizqiego i z furią rzuciła się na następnego osiłka. Po chwili leżał w paraliżu, elfka nie za bardzo lubiła zabijać. Nawet, gdy ją atakowano. Postanowiła więc obezwładniać wrogów zostawiając ich na pastwę towarzyszy.