Kwatery w koszarach

- Okno, okno, potrzebuję okna! - mruczał dramatycznie, natychmiast po wyjściu żołnierza wstając i ruszając na poszukiwanie okna. Jeżeli takie znajdzie, sprawdza czy da się przez nie zejść. Jeżeli się da, korzysta z okazji i się wymyka. Jeżeli jednak się nie uda, wraca do pozycji poszkodowanego na łóżku.

Nie znajdujesz żadnego okna, ponadto z rany znów zaczyna sączyć się krew.

- No, działaj szybciej! - warknęła. Nie miała ochoty marnować na niego drugiej dawki cennego eliksiru i tak jej zapasy kurczyły się w zastraszającym tempie. W najbliższym czasie będzie musiał ugotować kilka niezbędnych eliksirów.
Czekając aż Ethelion zacznie jako tako funkcjonować znowu wyjrzała na korytarz.

TarEthelion

Wydaje Ci się, że chyba już Ci lepiej, ale gdy próbujesz wstać rzygasz i mdlejesz.

Yael

(no skoro mnie tak bardzo podpuszczasz...)

widzisz stutysięczne wojsko, które zmierza z wielkim postanowieniem zabicia was. Ethelion rzygnął i zemdlał.

(serio)

(Alma, skarbie Razz

ja nic nie jadłem więc czym jeszcze rzygam Razz

? )

(wnętrznościami)

(eliksirem na kaca Razz

)

Yael doceniając absurdalność sytuacji usiadła na ziemi - możliwie daleko od Etheliona - i zaczęła się histerycznie śmiać.

Wchodzę do pomieszczenia, cała zesztywniała od zimna panującego na dworze. Błogosławię ciepło tu panujące, ale znowu mi się zimno robi, gdy pada na mnie spojrzenie faceta pochylonego nad wielką ksiegą. Chętnie pokazałbym mu język, ale wiem, że to od niego zależy, czy spędzę dzisiejszą noc na dworze, czy w cieple, więc dygam i pytam:
- Czy dostanę tu kwaterę na dzisiejszą noc? Choćby tylko na dziś? Na dworze jest tak zimno...- okraszam prośbę uśmiechem.

Yael

Naokoło Ciebie i Etheliona ustawili się wszyscy żołnierze a spomiędzy nich wyszedł jakiś dziwaczny człowiek ubrany w dziwaczną białą zbroję (klon z SW) i powiedział dość niepewnie:
-Jako iż eee... jesteście eee... wrogami Imperium to was eee... no tego eee... was zabijem...- powiedział po czym wyciągnął jakąś dziwną rurkę i wycelował w Ciebie.

Tar Ethelion

Budzisz się a widząc człowieka ubranego w białą zbroję uważasz, że śnisz.

(sorka, taka mania po przeczytaniu SW xP)

Abara

Mężczyzna popatrzył się na Ciebie, uśmiechnął się z politowaniem i powiedział
-Wielu ludziom jest zimno.
Popatrzył się na Ciebie a jego wyraz twarzy mówił "jak masz kasę to może się coś zorganizuje..."

(nie pisz mi w dwóch tematach naraz! klona masz?! to nie SW!)

(niech żyje absurd! ^^' )

Przestała się śmiać, wstała i spojrzała na dziwnego człowieka.
- Szanowny pan musiał sie pomylić. Z cała stanowczością nie jestem wrogiem... eee... imperium. Nie jestem niczyim wrogiem. - uśmiechnęła sie uprzejmie, co najmniej zdziwiona. Co to za cyrk?? - Interesująca zbroja? Mogę zobaczyć z bliska?

Westchnęłam ciężko.
- Rozumiem- rzekłam i rzuciłam na stół dwie sztuki złota. - Wystarczy?

Yael

-Nie podchodź do mnie zmoro piekielna!- krzyknął wręcz dziwny ludź i mocniej zacisnął palce na tej dziwnej rurce co ją trzyma w ręku.- mam was zabić, bo inaczej wy zniszczycie Imperium, no! Jedi od początku chcieli zniszczyć Imperium! Jedi to zUo!- teraz krzyk przemienił się w paniczny pisk, lecz nadal żyjesz.

Abara

-Hmm... chyba da się coś załatwić...- powiedział i zaczął przeglądać księgę- nie ma żadnych pustych kwater, ale w jednej jest teraz tylko jeden lokator. Drugi umarł jakieś dwa dni temu... biedak... spadł z trzeciego piętra...- powiedział smutno- to chcesz tą kwaterę? Dziecak co tam mieszka jest nieszkodliwy...- powiedział żartobliwie.

- Niech będzie- odpowiedziałam uśmiechem, choć miałam ochotę zetrzeć mu uśmiech z jego twarzy pieścią. - Mógłby mnie ktoś tam zaprowadzić? Nie znam rozkładu budynku... I na jak długo starczy moja zapłata? - zapytałam jeszcze.

-Hmm... dopóki nie zamierzasz skakać z trzeciego piętra to możesz tu mieszkać...- powiedział i zachichotał- trudno się tu zgubić. Idź prosto przez te drzwi- wskazał jedyne drzwi za którymi widziałaś długi korytarz- i szukaj drzwi z numerem 54.

Wiecej mi uprzejmości nie starczyło. Odwróciłam się na pięcie i poszłam długim ciemnym korytarzem. Pojęcia nie miałam jaki jest długi, w każdym razie nie widziałam jego końca. Widziałam, że pierwsze drzwi miały numer 45, wiec szłam i liczyłam drzwi. Kłopot polegał na tym, że drzwi były po obu stronach korytarza i nie wiedziałam, jak są numerowane, a same numery trudno było zauważyć, bo było ciemno. Wreszcie jednak stanęłam przed drzwiami, które według moich obliczeń miały mieć mój numer. Jeśli ktoś już tam mieszkał, drzwi powiiny być otwarte. Zaczerpnęłam więc głęboko powietrza, wyprostowałam się i popchnęłam drzwi.