Kwatery w koszarach

Dobrze policzyłaś. Gdy otworzyłaś drzwi spojrzał na Ciebie "dzieciak" o którym wspomniał Ci "recepcjonista". Był to wysoki, dobrze zbudowany brunet. Z pewnością już dawno przestał uchodzić za "dzieciaka".
-Kim jesteś i co tu robisz?- zapytał się szorstko bez większego wstępu.

- Ech- zaparło mi dech. To był mężczyzna moich marzeń! Też mi "dzieciak"!
- Ja...- zaczęłam i przez chwilę nie wiedziałam, co dalej powiedzieć,widząc jego cudowne oczy. Zamknęłam oczy, żeby się opanować i dokończyłam:
- Dostałam tu kwaterę.

-Aha... no to... usiądź może- powiedział wskazują jeden z leżących na ziemi pledów a sam usiadł na drugim- Adam jestem.- powiedział zwięźle.

(nie chce mi się imion wymyślać, więc sorka xD)

Adam. Nawet gdyby powiedział kukurydza wydawałoby mi się to najpiękniejszym imieniem na ziemi. Chyba zaczynałam się zakochiwać.
- Eeeee....- nie bardzo miałam pojęcie, co powiedzieć. - Przykro mi z powodu twojego przyjaciela - powiedziałam w końcu siadając na jednym z koców. - Słyszałam, że zginął... w niezbyt przyjemny sposób.
Milczałam chwilę, dopóki nie przyszło mi do głowy, że jeszcze się nie przedstawiłam. Ale zrobiłam z siebie idiotkę! I to przed nim!
- Jestem Abara- dodałam szybko.

-Ładne imię. A co do, jak to powiedziałaś, przyjaciela. No cóż... zdarza się... schlał się i spadł.- powiedział i zaśmiał się, choć w jego śmiechu nic wesołego nie było.- przynajmniej dzięki temu mam uroczą lokatorkę- uśmiechnął się niepewnie.

(Abaro- masz przygodę. Tam też możesz pisać Razz

)

Jego uśmiech również był cudowny. Chyba przepadłam z kretesem.
- Jak długo tu mieszkasz?- zapytałam.

-No cóż... chyba od zawsze. Coś tam kiedyś było, że chyba na wsi mieszkałem, ale był nabór to poszedłem do wojska. Jakieś 5 lat miałem...- powiedział zamyślony. Nagle do kwatery wszedł jakiś ubrany w zbroję strażnik i odezwał się do Adama
-Wartę masz, nie zapomniałeś chyba.- powiedział bez większych wstępów- za 10 minut na dole.- rzekł i wyszedł z pokoju.
-No cóż... będę się zbierał- powiedział Adam, wstał, założył kolczugę, pas a do niego przymocował miecz. Skoczył ze dwa razy, by sprawdzić czy wszystko dobrze się ułożyło i zadowolony stanął.
- to idę. czuj się jak u siebie- powiedział, uśmiechnął się i wyszedł z pokoju.

- Dziękuję- powiedziałam do zamykających się drzwi.
"Wygląda na to, że jest żołnierzem i mieszka tutaj od 5 roku życia"- pomyślałam - "ale czy 5- latków przyjmują do wojska? To trochę dziwne". Byłam jednak zbyt zmęczona, by się nad tym dłużej zastanawiać. Położyłam się na jednym kocu, przykryłam drugim i zapadłam w kamienny sen.

(dlaczego Abara dostała przystojnego bruneta, a ja świra który chce mnie zabić...? )

Imperium? Jedi? Od czym ten idiota bredzi? Naćpał sie czy co?
- Proszę mi wybaczyć, ale nie mam pojęcia o czym pan mówi. Chyba mnie pan z kimś myli... - powiedziała uprzejmie i zrobiła zbolałą minę. Dziadek zawsze powtarzał, że z psychopatami trzeba ostrożnie.

Abara

Obudziła Cię krzątanina na korytarzu. Według twojej rachuby czasu był środek nocy. Ktoś otworzył drzwi do pokoju i wszedł, a za nim dwóch innych przytrzymujących, jak się domyśliłaś, Adama. Posadzili go na pledzie leżącym po drugiej stronie kwatery opierając jego plecy o ścianę. Z tego, co zobaczyłaś zdążyłaś zorientować się, iż jest nieprzytomny. Pomału zdjęli mu kolczugę i tunikę, którą miał na sobie i położyli to z boku.
-I jak to wygląda?- zapytał się jeden z żołnierzy.
-Będzie żyć, ale przez najbliższy tydzień się nie podniesie- odpowiedział drugi.
-Nikt nie kazał mu się tam pchać- powiedział trzeci.
-A co? Ty byś poszedł ich ratować?- zapytał z rozbawieniem drugi. Odpowiedziało mu irytujące milczenie- on zawsze zgrywa bohatera- powiedział zakładając bandaż rannemu- kiedyś go to zgubi.
-Szkoda by było. Mało już ich zostało- powiedział pierwszy podkreślając słowo 'ich'. Westchnęli.
-Zostawmy go. Po nocy nie ma co go zszywać bo jeszcze coś spaprzemy.- stwierdził trzeci po czym wszyscy wstali i wyszli.

(szczęście nie trwa długo xD)

Yael

-Nie! Nie! Dostałem taki rozkaz, naprawdę!- powiedział przekonującym głosem- proszę, daj się zabić... to dla mnie naprawdę ważne... to moja pierwsza poważna misja...- rzekł błagalnym głosem.

(jakoś tak wyszło xD jak dobrze z nim pogadasz to będziesz mieć silnego sojusznika xP)

Leżałam cichutko, nie dając znaku, że się obudziłam. Gdy wyszli, wstałam, zapaliłam lampę i podeszłam do Adama. Gdy mój wzrok padł na jego twarz, aż jęknęłam z przerażenia. Miał całą we krwi, prawą rękę wykręconą po dziwnym kątem, prawą nogę potrzaskaną... "Nie będziemy go teraz zszywać , dobre sobie!" - prychnęłam w duchu. "Chcą czekać do rana... Nie dożyje do brzasku, wykrwawi się!" Rozejrzałam się dookoła. Oprócz pledów nic lepszego nie było, porwałam więc najbliższy na mniejsze kawałki i obwiązałam najgorsze rany. Obyłam mu twarz z krwi i oczyściłam rany na nodze. Nastawiłam rękę i usztywniłam ją. A potem zajęłam się tym, co umiałam najlepiej. Siadłam na piętach przy jego głowie, ułożyłam ręce jedna na drugiej i trzymając je nad jego piersią, recytowałam w duchu uzdrawiające inkantacje..."Swoją drogą, ciekawa jestem, kto go tak pokiereszował. Nie chciałabym tego kogoś spotkać w ciemnej ulicy...Oni mówili o tym, że kogoś ratował... Mój bohater!- pomyślałam, tkliwie odgarniając mu ze spoconego czoła ciemny lok.

Po godzinie czuwania nad Adamem zasnęłaś. Przez sen wydawało Ci się, że słyszysz jego niespokojny oddech, podniesione tętno. Gdy się obudziłaś napotkałaś czujny wzrok Adama. Mimo odniesionych obrażeń w jego oczach nadal można było dostrzec te radosne iskierki jakie widziałaś wczoraj.
-Zimina noc?- zapytał się rozbawiony. Sama zdałaś sobie sprawę, że leżysz przytulona do niego. (i tak go zabiję... prędzej czy później... ]:->)

Zaczerwieniłam się i czym prędzej odskoczyłam od niego.
- Lepiej się czujesz?- zapytałam, starając sie pokryć tym pytaniem zmieszanie.
(Nie, proszę, nie zabijaj go. Nie odbieraj mi ukochanego!) Crying or Very sad

-A ja Ty byś się czuła, jakbyś cała połamana była?- zapytał się i zaśmiał. Chyba jednak zauważył rumieniec, który oblał Twą twarz, gdyż rzekł- nie no, ja się nie obrażam...- powiedział po czym znów się zaśmiał. Widać pomimo odniesionych obrażeń, z niewyjaśnionego powodu, humor mu dopisywał.

- Skoro żartujesz, to znaczy, że nie czujesz się tak bardzo źle - odparłam rozweselona.- Ale lepiej się nie ruszaj - ostrzegłam. - Jeśli czegoś potrzebujesz, to mi o tym powiedz, a ja ci to podam. Ale nie waż się ruszać z łóżka. Podejrzewam, że jakiś czas w nim będziesz musiał zostać.
Znów przy nim usiadłam:
- Co się z tobą stało, na świetliste niebiosa?- zapytałam.