W murach obozu

On ci ufał. Znał się na ludziach i elfach. Prawie nigdy się nie mylił... Nie mam powodu, by ci nie ufać.-wzruszyła ramionami-Nie potrzebuje odpoczynku...

- Miło wiedzieć... - Yael westchnęła cicho. - Czeka cię ciężka... podróż. Powinnaś być w miarę wypoczęta. I wyspana. Dostaniesz coś na sen i nawet nie próbuj protestować. - oznajmiła stanowczo.

Ethelion odwrócił się i podszedł do wchodzącego do obozu Alsehara. Weszli razem do "domu", a po chwili wyszli, Ethelion w założonym napierśniku i w dziwnym płaszczu nałożonym na ramiona, a Alsehar z łukiem. Podeszli do Elfek
-Róbcie co chcecie, uznałem że wolę być zabezpieczony przed miotająca plomienie istotą. Yael, załóż to na siebie, będę się lepiej czuł jak to zrobisz. - Podał elfce taki sam płaszcz jak jego - Całkowicie ognioodporny, nawet nie poczułabyś ciepla nawet w samym sercu pandemonium... oczywiście na zakrytym nią ciele to po pierwsze, a po drugie, Iskro, idź spać... Yael i tak pewnie musi się przygotować i takie tam...

- Też sie wyspać przede wszystkim - odpowiedziała. - Zmęczona tylko jej zaszkodzę... - podała Iskrze niewielką buteleczkę. - Wypij to.

Ethelion podszedł do Yael
-Idziesz ze mną?

Elfka zawahała się na moment. Nie bardzo chciała się zdradzać z jakąkolwiek słabością. W końcu powoli pokiwała głową i wstała, uprzednio wcisnąwszy Iskrze buteleczkę do ręki.

Objął Yael ramieniem i weszli razem do "domu" Ethelion pocałował Yael w policzek
-Kładź się, musisz się wyspać...

Westchnęła cicho na ten przejaw czułości, rzuciła suknię na podłogę i w samej koszuli padła na łóżko, marząc o balii z gorącą wodą.

Ethelion zdjął zbroje i położył się obok objemując ją ramieniem
-Śpij dobrze

Mruknęła coś niewyraźnie w odpowiedzi. Była zdecydowanie zbyt zestresowana żeby spać spokojnie... Miała nadzieję, że nie zacznie krzyczeć przez sen, albo się nie rozpłacze...

Ethelion czując zdenerwowanie Yael przytulił ją mocniej, po chwili rozchylił jej wargi i wlal w nie jakiś smaczny płyn. Potem pocałował ją w szyję i wtulił swoją twarz w jej włosy...

- Mógłbyś chociaż powiedzieć czym mnie poisz... - powiedziała cicho, czując ogarniającą ją senność. Mimo wszytko nie była skłonna całkowicie mu zaufać.

-Nic co ci zaszkodzi, niektórzy piją to jako zwykły napój, uspokaja i rozluźnia. Śpij. Jeszcze raz pocałował ją i wtulił się w jej włosy

- Mhm...
Miała szczerą nadzieję, że tym razem nikt nie zechce wejść...

Elsbeth snuła się po lesie i... wspominała, pierwszy raz od dawna pozwoliła sobie na wspominanie. Muerto truchtał niespokojnie obok, wyczuwając jej stan. Czuła się... dziwnie pusta, jakby niesprzężona z zewnętrznym światem. Wiedziała że to działanie zaklęcia. Uklękła pod drzewem. Czuła jak amulet pulsuje wewnętrznym ciepłem, mimo to wiedziała, że czeka ją tylko samotność. Zapadła cisza, tylko drzewa szumiały miarowo coraz silniejszym wiatrem. Leaf usiadł jej na ramieniu. Wiatr zmienił się w wichurę. Pomyślała, że jeszcze ma siłę walczyć. I że obok są... przyjaciele? Wiatr ucichł powoli wraz ze zwątpieniem.