W murach obozu

Obudziła się nad ranem. Rozpaliła dogasający ogień, przygotowała znaki. Czekała w ciszy na Yael, wiedziała, że elfka tak samo jak ona, nie będzie mogła spać i wkrótce, wiedziona ciekawością i dziwną chęcią pomocy przyjdzie otworzyć bramy piekieł.

Ethelion zbudził się przed Yael, spojrzał na śpiąca elfkę i pocalował ją w policzek, po czym wyszeptał jej do ucha parę słów po ktorych elfka zaczęła się wybudzać. Podniósł sie i ubrał się. Przypasał miecz, po czym ruszył do zamkniętego czarem iluzyjnym pokoju o którym nawet Als się dotąd nie dowiedział....

W jej spokojnych dotąd snach pojawił się nagle obraz Pandemonium i oblicza najstraszniejszych demonów. Oraz ogień i krew. Całe mnóstwo ognia i krwi.
Obudziła się gwałtownie.
Zaczynało się przejaśniać. Iskra już pewnie nie spała. Yael wstała i postanowiła do niej pójść.

Zobaczyła Yael z daleka. Nie wstała, przymknęła oczy. Była gotowa, chociaż tak naprawdę nie wiedziała co się stanie, nie była pewna czy da radę wygrać. To nie miało znaczenia. Już nie.

Po jakis dziesięciu minutach Ethelion przeszedł przez iluzje w ścianie zapomianając że nie jest sam. Jego dlugie białe włosy były mokre i bielsze niż niedawno... czyste. Przypinał właśnie pas z bronią do tuniki gdy zobaczył wychodzącą Yael. Westchnął zarzucił piwafwi i założył pod niego napierśnik. Po czym wyszedł przed budynek odetchnąć świeżym powietrzem

Podeszła do Iskry i na powitanie skinęła głową.
- Przygotowałaś się jak widzę... Dobrze... - rozejrzała się i zabrała za przygotowywanie potrzebnych specyfików.
- Wiesz, co cię czeka?

Byłam już w piekle. Nic przyjemnego, ale jeśli pragnie się wiedzy... Wiesz czemu nekromanci umierają młodo? -zapytała cicho[/i]-Nie? Bo dla nas, jedyną wartością jest wiedza...wiesz że jestem najstarszym żyjącym nekromantą? Jestem mistrzem. Powinnam mieć ucznia...kiedyś myślałam o Tarinie, nawet Arden o tym wspomniał...ale nie jestem pewna, czy to jest odpowiedni dla niego los.[/i]

- Zapytam z ciekawości... Jeśli nie chcesz, nie odpowiadaj. Ile masz lat? - uniosła głowę znad kociołka. - Tarin jako nekromanta? Nie... Nie znalazł by się w tej roli. Ma w sobie zbyt wiele światła. - westchnęła cicho, z żalem. - Potrzebuję odrobiny twojej krwi. Gdybyś była tak miła... - podała Iskrze nóż.

Elsbeth odwróciła się i zeszła w dół, do obozu. Pozostali byli już na nogach. Popatrzyła na nich i westchnęła, nie chciała kłamać... a musiała... znów...

Do usług-powiedziała nacinając skórę na ramieniu-[/i]Dawno przestałam liczyć kolejne wiosny. Byłam trochę starsza od Ardena. To on zawsze wiedział ile mam lat....Tak, myślę że masz rację.Niemniej potrzeba mi ucznia.[/i]

- Czyli mam jako takie pojecie... Doprawdy, czuję sie przy was strasznie młodo...
Po dodaniu krwi mikstura zgęstniała i nabrała ciemnoczerwonej barwy. Yael zanurzyła w niej palca i nakreśliła na ziemi lekko spłaszczony okrąg.
- Połóż sie tutaj. Uczeń zawsze się znajdzie, teraz zajmijmy się pilniejszą sprawą.

Znajdź kogoś, kto odda życie mrocznej magii, niewielu takich-powiedziała cicho wykonując polecenia Yael-Taak..jesteś młoda, a pomyśl o Tarinie...jak on się będzie czuł w moim towarzystwie, jak oświece go swoim wiekiem...-zaśmiała się lekko

- Jest paru odpowiednio ambitnych - uśmiechnęła się lekko, malując runy dookoła ciała elfki. - Tarin jest w moim wieku. Albo nieznacznie młodszy. I wie, że jesteś od niego sporo starsza, a mimo to wpatruję sie w ciebie jak... - przyjrzała się krytycznie swojemu dziełu. - Nieważne. - pozostałością płynu namalowała grube kreski na policzkach Iskry a potem na własnych.

Wiem. I to mnie martwi...-szepnęła-On powinien myśleć o rodzinie, o spokoju. Nie o demonach i krwi. Nie o twarzy zasłoniętej kotarą...-zamknęła oczy. Wiedziała, że wróci.

- Po raz kolejny chłopak wybiera trudną kobietę.. - mruknęła.
- Gotowa na wycieczkę do piekła? - wyciągnęła dwie buteleczki. Wypiła zawartość jednej, drugą podała Iskrze. - To trucizna. Będzie bolało, ale inaczej się nie da. Powinnyśmy mieć kontakt telepatyczny, ale to nie jest pewne. W każdej chwili może się urwać. Wtedy trudno. Będziesz wiedziała co robić. Do zobaczenia po drugiej stronie...