W murach obozu

Ethelion wydobył miecz i znów zaczął szeptac zaklęcia, obok niego stanął Alsehar i dostał od Etheliona piwafwi. Półwampir spojrzał smutno na towarzysza
-Jak na polach Giddanu bracie uratowales mi zycie, tak może teraz ci się zrewanżuję - Półelf uśmiechnął się blado zakrywając się piwafwi. Zdjął z pleców łuk i nałożył zaklętą strzałę na cięciwę. - Ej wszyscy przygotujcie się bo może być niebezpiecznie. - Spojrzal na elfki - a na pewno.... zabawnie

Po raz kolejny? Kiedyś mi o tym opowiesz -łyknęła truciznę-do zobaczenia w piekle Yael.-powiedziała i zamknęła oczy. Poczuła piekielny ból. Czuła, że coś lub ktoś ciągnie ją w dół. Znała to uczucie. Po chwili odniosła wrażenia jakby uderzyła o twardą powierzchnię.
Stało się. Była w Pandemonium.

Iskra dygotała przez chwilę, aż w końcu znieruchomiała i przestała oddychać. Jej dusza pofrunęła prostu do Pandemonium i Yael poczuła jak ciągnie ja ze sobą. Zamknęła oczy i zobaczyła nieco zamglony krajobraz piekielny. Byłą pomiędzy światami.
- Iskra. Słyszysz mnie?

Powiedzmy. Twój głos dociera do mnie, nie wiem jak będzie z rejestracją treści. Ale narazie, tak słyszę cię. Problem polega na czymś innym. Pustka. Nic tu nie ma. Jesteś pewna, że wysłałaś mnie w dobry wymiar?-zapytała cicho

- Absolutnie tak. Przywołaj go. - oświadczyła stanowczo - Tutaj nie będzie magii i potęgi. Tylko wola.

Przyjdź. Jestem tu. Przyszłam. Przyjdź do mnie Demonie.-szeptała cicho.
Przyszedł. Wysoki mężczyzna, przystojny i uroczy. A zatem przybył do niej sam pan i władca. Będzie zabawnie.
Witaj w domu, dziecinko.-glos miał łagodny, jednak podszyty fałszem.
Zamierzam wrócić skąd przyszłam. Tylko dostanę to, czego chce-zaśmiała się lekko i upiornie.

- Poradzisz sobie. On jeszcze o mnie nie wie, ale zajmę się nim kiedy przyjdzie pora. - wyszeptała. Była napięta jak struna, skupiona by wykryć każdą nieprawidłowość, każde zagrożenie.

A czegóż chcesz? Władzy? Wiedzy? Wolności..? za wszystko trzeba płacić.-wysyczał Władca Demonów
To ty będziesz płacił, nie ja-syknęła cicho Iskra i podeszła do władcy-oddasz mi to, co mi się należy

- On dobrze wie, czego chcesz... - tym razem kierowała słowa prosto w myśli Iskry.
Rzeczywiście, Władca powili pokiwał głową, jakby w zamyśleniu. W końcu zapytał:
- A dlaczegóż miałbym to zrobić?
Najwyraźniej czuł się pewnie, bo zamknął "teren" przez swoimi poddanymi. Yael uśmiechnęła się z zadowoleniem. Nie będzie niespodzianek.

Ethelion i Alsehar stali i gapili się na leżące elfki. Postawieni w stan gotowości pozostali już dawno usiedli i zaczeli jeść.Nagle Alsehar przerwał milczenie
-Ty a może one nie żyją ?- Ethelion z konsternacją spojrzał na swego towarzysza.
-Er... w sumie fakt. Dobra chodź zgłodniałem...

Abara zbliżyła się do nich:
- Idźcie. Odpocznijcie. Ja przy nich posiedzę. W razie czego...wspomoże mnie moja wiedza.

Ethelion uśmiechnął się z wdzięcznością do abary i zarzucił jej na ramiona piwafwi, po czym razem z Alseharem ruszyli do ogniska...

Abara usiadła przy nieprzytomnych elfkach i popatrzyła na nie. Wyglądały jak martwe. Przyjrzawszy się jednak im bliżej zauważyła leciutki ruch unoszący ich klatki piersiowe. A więc oddychały. Dobre i to. Miała nadzieję, że jeśli coś pójdzie nie tak, zdoła im pomóc... W ostateczności podąży za nimi... Wiedziała, jak to zrobić, choć nigdy tego nie próbowała... Wiedziała jednak też, że jest to niebezpieczne, więc pozostawało mieć nadzieję, że nie stanie się to konieczne...

Iskra uśmiechnęła się.
Chcę władzy i wolności. Wszystko czego chcę masz ty. Władza i moja wolność są zamknięte w twoim medalionie. Będzie mój...-zaśmiała się cicho
Niedoczekanie twoje...-odezwał się, a jego oczy zapłonęły dziko.
Spojrzała mu w oczy. Na jej skórze zaczęły pojawiać się znaki nekromantów. Przekleństwa, klątwy, znaki mocy i siły. Iskra zaczęła szeptać formuły, a znaki zaczęły jarzyć się czerwonym światłem. Z palców elfki zaczęły wić się liny.
Jesteś mój-szepnęła.

"A ja sie o ciebie bałam..." - pomyślała z pełnym satysfakcji uśmiechem. I zaraz potem zamarła. Powietrze zgęstniało, zaczęło drgać, podłoże zafalowało gdy zaczęły pod nim ożywać, małe, niebezpieczne demony - ucieleśnienie złości Władcy.
- Chodźcie do mnie - szepnęła. - Chodźcie,paskudy!
Przyzywała je ich sykliwym językiem. Dały sie sprowokować, przeniosły się na jej plan.
Warczały i szczerzyły zęby gotowe do ataku.
- Niespodzianka - Yael uśmiechnęła się paskudnie. I rzuciła wyjątkowo paskudną, wyjątkowo znienawidzoną przez demony klątwę.