W murach obozu

Wiedziała że wygra. Starodawne klątwy działały na jej korzyść. Władca został spętnay. Podeszła do niego wolnym krokiem i zerwała naszyjnik. Krzyknęła gdy moc poraziła ją. Upadła nieprzytomna na podłożę, zaciskając kurczowo dłon na naszyjniku.

Z nosa powoli sączyła jej się krew i była pewna, że kiedy się ocknie będą męczyły ją zawroty głowy, ale rozpierała ją satysfakcja. Zrobiła krok do przodu i stanęła oko w oko z Władcą Demonów.
- Pokonała cię. Odejdź. - oznajmiła.
- Jeszcze się nie poddałem. Dlaczego miałbym odejść? - rozśmiał się, ale w jego oczach błyszczała wściekłość. - Zasłużyła na to, owszem, ale ja nie jestem sprawiedliwy.
- Masz u mnie niespłacony dług, pamiętasz? Ja dotrzymałam wtedy swojej części umowy. Twoja kolej.
- I zmarnujesz taką szansę, żeby uratować ta nekromantę? Dobrze. - odszedł.
- To nie będzie marnotrawstwo... - uklękła przy nieprzytomnej Iskrze. Pora wróć i wyciągnąć ją za sobą.
Podróż powrotna była dłuższa, bardziej mecząca. Kiedy w końcu ocknęła się w ziemskim ciele była niewyobrażalnie zmęczona. Nie zauważając co sie w okół niej dzieje wlała do ust nieprzytomnej Iskry odtrutkę. Nieprzytomnej? Nie... martwej.
-Musisz się obudzić... - mruknęła niewyraźnie. Wszytko wirowało i kołysało się.

Czuła ciepło. W dłoniach nadal odczuwała ciężar medalionu. Wygrała.
Otworzyła oczy i zobaczyła niewyraźną sylwetkę Yael majączącą nad nią. Starała się utrzymać w stanie świadomości, jednak jej organizm miał inne zdanie. Zapadła w pustkę, jednak eksperyment magiczki udał się. Żyła.

Elfki poruszyły się. Yael wlała coś do ust Iskry. Pewnie jeden z tych jej eliksirów. Jednak Iskra znów zapadła w śpiączkę.
- Teraz moja kolej- oznajmiła do Yael.- Ty jej już więcej nie pomożesz. Połóż się i odpodcznij. Jesteś wyczerpana. Ja się zajmę władczynią ognia.

Podniosła na uzdrowicielkę zamglone oczy.
- Ona będzie teraz spać. Długo. Niech śpi... - powiedziała. Po czym uznała za stosowne zemdleć.

Abara zaklęła przekleństwem, które z pewnością nie powinno się pojawić w ustach królewskiej córki. Kogo wpierw ratować? Obejrzała elfkę i stwierdziła, że nie ma żadnych poważnych ran. Trochę otarć i siniaków, nic groźnego. Ułożyła Yael w wygodnej pozycji i okryła płaszczem."Niech się wyśpi- pomyślała.- Jest śmiertelnie zmęczona." Popatrzyła na Iskrę. Spała snem podobnym do śmierci. "Dodam jej trochę sił- pomyślała.- To nic nie zaszkodzi, a może pomóc wydobyć jej się prędzej ze śpiaczki." Uklękła przy elfce, ułożyła ręce nad jej piersą i recytowała w myślach uzdrawiające inkantacje.

Ethelion i Alsehar zerwali się gdy tylko dostrzegli powrót elfek. Alsehar dopadł do Iskry, ale nie dotykał jej by nie przeszkadzać skupionej na czymś Abarze. Ethelion usiadł przy Yael i spojrzał w jej twarz. Długo walczył ze sobą by nie podać jej jednego z wzmacniaczy, lecz uznał że ostatnio trochę przegiął. Dobry sen jej pomorze. Oparł się o torbe która położył za soba i rozpoczął czuwanie nad nieprzytomną elfką. Z drugiej strony Als uczynił podobnie nad Iskrą.

Otworzyła oczy i natychmiast je zamknęła. Światło raziło niemiłosiernie. Poza tym wszytko ją bolało.
Czuła obok siebie czyjąś obecność.
Iskra...? - szepnęła z niepokojem, nie mając siły na sformułowanie całego pytania.

Ethelion widząc że światło wywołuje ból, zakrył jej oczy cienkim materiałem
- Używałe mtego przez pierwszych kilka dni po wyjściu z podziemia. Miałem wtedy te właśnie elfie oczy, ktore nie cierpiały słońca. Będziesz widzieć wyraxnie, ale nei bedą cię oczy boleć. Iskra żyje, śpi. Jak się czujesz? Potrzebuejsz czegoś?

- Zaraz powinno minąć... - pojęła próbę uniesienia się na łokciach. - Czy potrzebuję? Tak. Wody. Najlepiej ciepłej. I najlepiej w balii.. - czułą się straszliwie brudna, ale wątpiła w prawdopodobieństwo kąpieli. - I odpoczynku. Ale przy niej powienien ktoś być... Cały czas.

Ethelion uśmiechnąl się i wziął Yael na ręce
-Abara i Als się nią zajmą. Mam dla ciebie niespodziankę. - Przeniósł Yael do 'domu' potem zdmuchął iluzje ściany i wniosł ją do niewielkiego pokoju bez dachu, najwyrazniej rozwalonego leżącym kawałek dalej magicznym meteorem. Na środku stała duża zdobiona wanna, najwyraźniej wyniesiona z pałacu. Ethelion położył Yael na kamieniu po czym wyszeptał słowa zaklęcia i zapelnił ją ciepła wodą. Rozebrał zbyt zmęczoną by stawiac opór Yael i wrzucil ją do wody. Uśmiechął się
- Mam wyjść?

Przez chwilę nie odpowiadała, bo zanurzyła się w wodzie cała, łącznie z głową.
- Nie. - stwierdziła wynurzywszy się spowrotem. - Wolałabym się nie utopić jeśli znowu zemdleję...
Ale ciepła woda złagodziła ból mięśni i sprawiła, że elfka poczuła się lepiej.
- Mam u ciebie spory dług za tą wannę. - uśmiechnęła się lekko, spłukując z twarzy zaschniętą krew. Po czym spoważniała. - Udało się. Wciąż nie mogę w to uwierzyć....

Ethelion uśmiechnął się.
- Racja udało się. Nie masz długu, zrobiłem to tylko dlatego że nie mam ochoty leżeć z górą brudu i krwi w jednym łóżku. - Ethelion uśmeichnąłsię złśliwie a wesołe ogniki zapłonęły w jego oczach. -Chciałabyś coś jeszcze? Jedzenie? picie?

- A kto powiedział, że w jednym łóżku? - odpowiedziała uśmiechem, ale nie miała nawet siły zwrócić uwagi na drobną złośliwość. - Pić. Ale absolutnie żadnego wina. Wody, albo jakiegoś naparu.
Słabość powoli ustępowała miejsca senności.

Ethelion wszedł do głównego pomieszczenia, a po chwili wrócił z manierką z którj się dymiło, i fiolką czerwonego płynu, zalakowaną i zakorkowaną
-Masz tu napar z ziół które dawniej w Zalmie zwano herbatą, a tu masz wzmacniacz. Sama zdecyduj czy chcesz go pić. - usiadł przy wannie - A nie w jednym?