W murach obozu

Obudziły ją warczenia pantery.
- Do diabła, co tu się dzieje? - Poderwała się do walki.

Ethelion wypadł ze swojego "domu" i z obnażonymi mieczami i furią w oczach rzucił się w wir walki. Po paru sekundach pierwszy wróg został przez niego posiekany... Lecz wtedy stasło się coś dziwnego... ożył...

-Szlag, to są trolle!

- Trolle? Pff.. - Z ledwo obeznanymi mocami w dłoni, siedzac przy ognisku, podniosła trolla do góry na 10 metrów i rzuciła nim z trzaskiem o ziemię. Z trolla pozostał tylko kurz i wielka dziura w ziemi.
Fashia, po wyczerpującym "zaklęciu", zachwiała się na nogach.

Po chwili z dziury zaczęły wypełzać szczatki trolli powoli przemieniając się w całe potwory. Ethelion wykrzyczał parę słów i jego miecze się zapaliły.. .a potem.. łatwopalne ciała trollów też...

- Mogłeś tak od razu. - Zakpiła słaniając się na klanach od wyczerpania.

Ethelion oparł się o miecze spoglądając na płonące szczątki.
-Byłem zajęty... - Nagle jeden z trolli ukryty dotąd w cieniu wywrócił go i wbił mu w plecy swoje ociekające jadem pazury. Ethelion jęknął i stracił przytomność

Fashia rozkazała Tarinowi ocknąć Etheliona, tak też zrobił, po czym przesunął go na koc obok ogniska.

- Alsehar! Celuj w kolana, aby go unieruchomić! - Krzyknęła do łucznika.
- Już się robi. - Odpowiedział i zaczął strzelać.
Fashia w tym czasie wypowiedziała coś w starej mowie.
Ziemia się zatrzęsła, wokół trolla pojawiły się pnącza. Wielkie, czerwone, syczące ogniem wokół nich. Troll w mgnieniu oka zamienił się w żywą, a raczej już nie żywą pochodnię.
Fashia wyczerpana, bez sił, padła na ziemię.
Na polu bitwy został Kapłan oraz Łucznik.

Tarin razem z alseharem przenieśli Etheliona pod ognisko.Alsehar posmarował plecy elfa maścią zasklepiającą rany, lecz nie pomogła.. Tarin wypowiedział parę słów i plecy zagoiły się. Potem wyjęli z pasa Etheliona jeden z eliksirów i nalali go do ust Fashi.. Ethelion z trudem usiadł i spojrzał na wszystkich
-Co to było?

- Które.. ? - Zachichotała, po czym podeszła do Etha. - Żyjesz?..

Elsbeth wbiegła do obozowiska i nie mogła połapać się, co właściwie się stało. Czy to znów z jej winy. Ale... nonsens, nie mogą jej szukać, myślą że umarła, tak dobrze upozorowała własną śmierć. Ledwie wkroczyła na teren obozu, ugodziło ją silne, na pewno nie rzucone w nią zaklęcie. Odbiło się z ogromną siłą i poszybowało w stronę lasu... miała nadzieję że nikt nie zauważył. Podbiegła do jednego z trolli i po chwili leżał ze strzałą między oczami. Nagle wszystko ucichło, omiotła wzrokiem towarzyszy. Nowi?

Ethelion spojrzal na elsbeth
-Tak - spokrzal na Fashie - Taaaak, o ile można to ubósto życiem nazwać.

Elsbeth zmierzyła ich niewiele mówiącym wzrokiem. - Elsbeth. Jestem regina Elsbeth Vaar, wybaczcie moją nieobecność. - schyliła głowę i starała się usunąć z pola widzenia pozostałych.

Zbita z tropu lekko nie wiedziała co począć.
- Yyy.. Witaj.. Fashia jestem. - Zarumieniła się i skromnie odpowiedziała.

Elsbeth skinęła głową, już odchodząc. Muerto podszedł do Fashii i zaszczekał przyjaźnie, jak mały szczeniak. Sokolniczka weszła do pustego namiotu.

Co wy tu u licha wyprawiacie? Zostawić was na chwilę i już... - urwałam, parsknęła zirytowana, machnęła ręką. - Elsbeth, gdzie byłaś? A tobie co sie znowu stało?
Pochyliła się nad Ethem, podejrzliwie mrużąc oczy.
- Spisek?