W murach obozu

Ułożyła elfkę na posłaniu w pobliżu ogniska i okryła dwoma kocami.
- Jest rozstrojona i znerwicowana - powiedziała do nikogo w szczególności. - Teraz będzie spać, ale trzeba coś zrobić, żeby nie stanowiła zagrożenia dl a siebie i innych...

Fashia śniła o swojej przeszłości.
Rodzinny dom, karczma Ojca.
I.. Wojna o ojczysty kraj..
Brutalność, krew, przemoc, śmierć..
Śmierć obojga rodziców..
Krzyk. Krzyk i płacz małego dziecka.. Dziecka zwanego Fashią.
- Mamo.. nie odchodź.. nie! - Elfka mruczała przez sen.

- No właśnie... - westchnęła, gdy elfka zaczęła rzucać się i jęczeć przez sen. Przyłożyła dłonie do jej głowy i wymruczała hipnotyzujący urok, który sprowadził głęboki sen bez snów.
- Nie będę mogła tego robić z byt często, bo tylko jej zaszkodzę. Ale dziś musi się wyspać.

Ethelion owinął się w płaszcz i oparł o mur niedaleko bramy.
-Tarinie idź spać. Ghwyn jest zmęczona i musiała wróć do domu. Po mnie ty trzymasz warte razem z trzema ostatnimi strażnikami. Po tobie zaś Als. -Przestawił się na dawno nie używaną infrawizję, dostrzegając jasne plamyw miejscu gdzie spali jego towarzysze... jedno mu się tylko nie podobało, dłoń Fashi... ta z pentagramem miała odcień niebieskawo-żółty charakterystyczny dla niektórych nieumarłych potworów które wypijały krew i jej cieplo prześwietlało przez żołądek.... Uznał jednak że zajmie się tym jutro.. .Wychłodził sobie zaklęciem obrazy towarzayszy by otoczenie widzieć jako niebieską plamę... intruz się zaswieci....

Następnego dnia Fashia obudziła się z krzykiem.
- MAMOOO!! - Pomimo zaklęć, sen powrócił. - To.. tylko.. sen.. - opadła ciężko na łóżko.

Słońce świeci, ćwierkają ptaszki i takie tam..

Ethelion pomimo wszelkich starań zasnął i nie obudził Tarina. Wyrwał go ze snu krzyk Fashi. Podszedł do niej
-Co się stało?

- A.. To tylko koszmar. - Otarła twarz i wstała, aby się przejść.

- Ethelion, musimy porozmawiać. - oznajmiła, ciągnąc Tara do wnętrze jago domostwa.

- Ah.. - wypiła kilka łyków wody, rozprostowała się i zaczęła zwiedzać okolicę.

Ethelion odwrócił się i wyszedł przed obóz. Poszedł w stronę miejsca dawnego pojedynku z ifrytami. Nagle na jego szyi zanlazł się sejmitar, a za uchem rozległ się głos
-Ach, ach ,ach. Witaj Termalionie Do'Nachamtrze, a może raczej Ethelionie Tar'Tin? Wileu z nas oszukałes. Ja nawet dałem ci lekcje walki na miecze. Od początku wiedziałem że jesteś za mało drowi jak na drowa. Zbyt zręczny no i póki nie wypiłeś eliksiru byłeś zbyt, że tak powiem grzeczny.... Ale nieważne. Masz do wyboru, albo ty i twoi towarzysze pomożecie mi, albo mój sejmitar zakończy twe marne życie... - Ethelion usmiechnął się zabójczo
-A na czym ma polegać ta pomoc?
-Nic wielkiego... tylko zabicie arcykapłanki Morcznych elfów. Ta fanatyczka chce by drowy znów wyszły na powierzchnię. Wiedzac ze nie jestes jednym z nas, wiedziałem że będzie ci na ręke powtrzymanie jej.. a skoro jesteś "księciem" -zasmial się okrutnie - To tym bardziej powinno być ci to na ręke...
-Chodx do obozu. - Po paru minutach przez bramy wszedłEthelion z tajemniczym uśmiechem, a za nim wkroczyła postać w ciężkich czarnych szatach z wyhaftowanymi na niej z agatów i rubinów pająkami, głębokim zaslaniającym twarz kapturem i czarną jak smoła kosą w reku. Przy pasie wisiał jej bicz z dwunastu sznurów i zagięty mithrilowy sejmitar. Ethelion podszedł do Yael -Idzemy zabijać Drowy... zawołaj mi tu Iskrę... proszę pośpiesz się.

- Kto to.. ? - szepnęła do siebie, patrząc na Etheliona i jego towarzysza.
Podeszła bliżej.

- Nie. Musimy porozmawiać i to natychmiast. - zadarła głowę i spojrzała na niego ponaglająco. - Nie obchodzi mnie żadne niebezpieczeństwo czy inny koniec świata.

Postać obok Ethelion na widok Fashi umieściła swą kosę na plecach i wyjęła bicz... po chwili dwanaści sznurów udeżyło elfkę w twarz wycinając krwawe pręgi, równocześnie siedem z nich upadło na ziemię, a koło brzucha obcego pojawił się miecz Etheliona
-Obiecałem że pomożemy... więc nie przeginaj... - Odwrócił się do Yael - Hmmm... on jest nadpobudliwy... nie wiem czy chcę mu pozwolić by zaszlachtował resztę z nas... no ale słucham.

- Ugh.. - Zachwiała się na nogach.
- Pożałujesz.. - Wyszeptała coś w Starej Mowie i wyciągnęła przed siebie rękę.
Potężny puls, dający się zauważyć gołym okiem, uderzył prosto w brzuch obcego rzucając nim na 10 metrów.
Wokół Fashii zalśniła jasnożółta aura, włosy unosiły się do góry, zaś pod jej nogami utworzył się krąg z wypisanymi znakami.

- Który was udzielił tej dziewczynie pomocy? Widziałam ślady po nacięciach... - zaczęła niecierpliwie stukać obcasem o ziemię. - Tobie ufam i wiem, że jeszcze sporo ukrywasz, ale on...
To co Fashia zrobiła przed chwilą tylko bardziej ją zaniepokoiło.