W murach obozu

Abara podbiegła do nich najprawdopodobniej z jakąś sprawą i stanęła jak wryta na widok dziwnego towarzysza Etheliona.
- A to kto?- zapytała i jej ręka instyktownie zacisnęła się na jej sztylecie. Ten człowiek przypominał jej jednego z tych, którzy napadli na zamek jej ojca i zabili go i którym ona z trudnością wyrwała się z rąk. A gdy zobaczyła jak potraktowal ranną elfkę, zaczęła drżeć, ale opanowała się i rzuciła twardo, tonem żądającym odpowiedzi:
- Tar, kto to jest?!

Postac otrząsnęła się i wskazując palcem na Fashie wyszeptała parę słów usypiając elfkę. Potem otrzepała się i podeszła do Etheliona
-Szybciej. Niedługo musze wracac.. i albo twoje życie albo ty idziesz ze mną.

- Gnij wieczn.. - nie zdążyła dokończyć. Nogi jej się zachwiały, świat zawirował. Fashia upadła z łoskotem na ziemię, aura znikła.

Abara podbiegła do niej, złapała ją i ostrożnie ułożyła na posłaniu.
- Tar, co to wszystko znaczy?- zapytała ponownie, zwracając się do Etheliona.

Ocknęła się. Elfka ma silną wolę, co nie stanowi większego problemu dla zaklęć usypiających.
- Kim jesteś.. czego chcesz.. - Złapała się czegoś, aby nie upaść na ziemię. Nogi jej się nadal chwiały.

Abraa uspokajająco położyła jej dłoń na ramieniu:
- Nie ruszaj się. Ten demon cię zranił...nie wiadomo dlaczego- spojrzała groźnie na Etheliona i jego towarzysza.
- Powstrzymaj to coś, idioto!- wrzasnęła do Tara.

Dobra, nieważne. Porozmawiamy o tym później - warknęła zirytowana. - Abaro, zajmiesz się nią?
Powoli podeszła do tajemniczego mężczyzny i zadzierając głowę spojrzała mu w oczy.
- Śmiem twierdzić, że już się spotkaliśmy... - syknęła chicho.
- A więc panienka jeszcze żyję? Imponujące. - odpowiedział podobnym tonem. I wtedy przypomniała sobie, gdzie wcześniej słyszała ten głos. Nie była zachwycona, ale mimo wszytko ulżyło jej - mogło być gorzej.

- Możecie mi wyjaśnić KIM ON JEST? - podniosła głos.

- Popieram w całości pytanie Fashii!- dodała Abara siedząca przy Fashii.

Przybysz zaśmiał sie złym smiechem
-Fashia mnie zna, probowała mnie okraść... i udało się jej. Zwinęła mi niezwykle cenny zestaw ingrediencji magicznych, ktore potem zmarnowała na walkę z czarnoksięznikiem...
Ethelion skrzywił się
- To Sylfain. Mamy mu pomóc w zabiciu władczyni mrocznych elfów.... co wy na to?

- Więc jednak ty... - mruknęła, chociaż już wcześniej była nie mal pewna. Ręka niemal ja świerzbiła, żeby wymierzyć mężczyźnie siarczysty policzek.
- Mamy? Czy to rozkaz?

- Zestaw czego?.. - zaśmiała się. - O ile mnie pamięć nie myli, sam mi je dałeś. To co było nie wróci. - złowieszczy wzrok skierowany na Etha - Po co go tu przyprowadziłeś? Taki cwany, niech sam ich morduje.

Szczelnie otulona szarym płaszczem postać, przedzierała się przez gruzowisko kamienia, które kiedyś najprawdopodobniej było częścią murów. Jej oczy spoglądały nieufnie na kłębiące się gdzie nie gdzie tumany kurzu. Miska drgnęła i przejechała swoim szczurzym ogonem po twarzy Sachmet.
- Spokojnie, za chwilę znajdziemy coś dla ciebie - mruknęła i oddaliła się w stronę która wydawała się jej najbezpieczniejsza.

Ethelion skrzywił się
-Nie musicie. Jak coś to pójdę sam. Niestety w dyskusji ze mną ma... - Spojrzał na kosę i sejmitar drowa - Przewagę.... - Mroczny elf roześmiał się
-Z każdym z was mam przewagę.-Zagwizdał i zza skał wychyliło się kilkunastu uzbrojonych w ręczne kusze drowow celujących w zebranych w obozowisku towarzyszy... -Nie radzę wam odmówić... zresztą dla was też to jest interes... Albo teraz razem ją zabijemy albo za miesiąc będziecie się prze d nią kryć i błagać by ktoś ją zabił. Ona ma zamiar wyjśc na powierzchnię, i korzystając z jej słabości.. zająć ją.

- No i poszło w dymek. - z niechęcią przyłącza się do Etha i jego planów.