W murach obozu

Delikatnie obmacała żebra Tara, mamrocząc uroki.
- Teraz powinno być trochę lepiej... - obejrzała go z każdej strony. - Nieźle jesteś posiekany... Ciekawe kiedy przyjdzie moja kolej żeby oberwać... Pewnie będzie sporo okazji.

Ethelion zaśmiał się krzywiąc się przy tym z bólu.
-Oj będzie oj będzie. A tak w ogóle, tęskniłaś? - uśmiech Etheliona był pomieszaniem zabójczego uśmiechu i grymasu bólu.

- Nie krzyw się tak, przecież nic takiego strasznego nie robię... - parsknęła Yael, ale zlitowała się i szybko rzuciła zaklęcie uśmierzające - Za kim miałam tęsknić? - zadarła głowę, żeby spojrzeć mu w oczy.

- Za mną - uśmiechnął się i odwzajemnił spojrzenie.

- Rzeczywiście, strasznie długo się nie widzieliśmy... Miałam mnóstwo czasu na tęsknienie... - odpowiedziała ironicznie.

-Wiesz, co najmniej godzine się nie widzielismy - ^^ (nie wiem jak nazwac taki rodzaj mimiki twarzy słowami)

- Straszne. Nie mam pojęcia jak to zniosłeś.... - uznała jego minę za co najmniej niepokojącą i zaczęła rozważać możliwość ucieczki...

Ethelion cicho się roześmiał
- no dobra nieważne, ide odpocząć.

- Słusznie. I ubierz się, bo jeszcze ktoś pomyśli że cię wykorzystałam, albo coś... - uśmiechnęła sie lekko. Mimo wszytko ta rozmowa poprawiła jej nastrój.

Ethelion zarzucił tunikę
-Ach te mysli... - powiedziawszy to skierował się w stronę swojego "domu"

- No właśnie....Ach te myśli... - mruknęła do sobie.
Znowu zaczęła krążyć po obozie. Wszystkich gdzieś wywiało, nie udało jej się nikogo spotkać. Ale niezbyt się tym przejmowała. Chciała zebrać myśli.

Ethelion wszedł do pomieszczenia, obrzucił Alsehara morderczym spojrzeniem, na widok którego półelf wystrzelil z pomieszczenia nie chcąc drażnić elfa. Ethelion zdjął pogięty napiersnik i w tunice usiadł i zaczął naprawiać pogniecione blachy...

Yael stała przez chwilę grzebiąc czubkiem buta wśród drobnych kamyczków. Już chciała porzucić to mało absorbujące zajęcie, kiedy zauważyła wśród nich coś błyszczącego. Powoli pochyliła się i ostrożnie podniosła nieduży przedmiot. Zawieszony na łańcuszku srebrny medalion. Nie wyczuwała w nim żadnej energii, ale wyryty na nim symbol wydał jej się dziwnie znajomy. Wahała się przez chwilę, aż w końcu uznała, ze Ethelion może odświeży jej pamięć. Popędziła do jego siedziby.

Ethelion zajmował się akurat małym przebiciem na pancerzu, gdy do "domu" wpadł Yael. Ethelion spojrzał na nia zaciekawionym spojrzeniem
-Witam panią, nie ukywam że sprawia mi przyjemność pani przybycie

- Nie ciesz się tak - uśmiechnęła sie elfka. - Oświecisz mnie skąd znam ten symbol?
Pomachała mu medalionem przez oczami.