Przygoda Abary

" O rany!"- stanęłam jak wryta i gapiłam się na niego. "Jak to możliwe, że wcześniej go nie usłyszałam? I gdyby nie to, że on jest człowiekiem, a wilk wilkiem, pomyślałabym, że są bliźniakami. Ciekawe, kto to jest?" Muzyka była tak piękna, a ja zawsze bardzo lubiłam wszelkie granie. Nie mogłam się oprzeć, wyszłam spoza drzew, zbliżyłam się do fletnisty i usiadłam nieopodal na płaskim kamieniu. Zamknęłam oczy i poddałam się czarowi muzyki. Już nie pamiętałam, gdzie jestem, zapomniałam o wilku i człowieku, który grał, istniała tylko muzyka...

Gdy otworzyłaś oczy człowiek nadal grał... zauważyłaś jedynie subtelną różnicę... zaczął 'promieniować' mistycznym blaskiem a wokół pojawiło się więcej wilków- takich samych jak ten, który przyprowadził Cię tutaj. Mogłaś naliczyć ponad 40 dziwnych stworzeń, jednak przybywało ich coraz więcej. Wszystkie wpatrzone były w grającą osobę, jakby czegoś wyczekiwały.

Pewnie ich też czarował tą muzyką - tak jak i mnie... Kim on mógł być? Sprawiał wrażenie, jakby wyczarowywał te wilki... i jakby miał nad nimi władzę. "No, jeśli każe im rzucic się na mnie, to marny mój los."- pomyślałam.- "Ale czy by zadawał sobie tyle trudu po to tylko, aby sprowadzić mnie dla nich w charakterze przekąski? Ich jest tylu, a ja jedna... Za bardzo by się nie pożywiły..."

Na ciele człowieka pojawiły się jakieś dziwne linie... Po chwili zdałaś sobie dopiero sprawę, iż są to jego żyły. Wszystkie pulsowały dziwnym światłem, jakby kolor krwi jego zmienił się z czerwonego na błękitny. Wilki wydawały się coraz bardziej skupiać uwagę na grającym. Zaczęłaś słyszeć ciche warknięcia. Nie miałaś pojęcia co to miało oznaczać. Sierść wilków zaczęła pulsować delikatnym, błękitnym światłem, a ich tęczówki, byłaś o tym przekonana, zaczęły się świecić. Popatrzyłaś się na swą dłoń. Ku swemu zdumieniu, tak samo jak u mężczyzny, i Twoje żyły stały się bardziej dostrzegalne, a z ich wnętrza wydobywała się delikatna błękitna poświata.

"Rany, co się ze mną dzieje? Zmieniam się w jakieś dziwadło jak on?"- przestraszona zerwałam się na równe nogi. Rozejrzałam się. Wilki wyglądały groźnie. Czy mi się tylko wydawało, czy naprawde podeszły bliżej? Poczułam prawdziwe przerażenie...

Wydawało Ci się. Wilki nie zwracały na Ciebie najmniejszej uwagi. Na futrze wilków, wcześniej niezauważalne, teraz pojawiły się błękitne znaki i runy. Wszystkie zawyły w tym samym czasie i wyskoczyły na polanę. Z żył człowieka wytrysnęła nagle błękitna, lśniąca krew zalewając wilki. Grajek upuścił z jękiem na ziemię flet i padł w drgawkach na ziemię. Całe jego ciało zaczęła porastać gęsta, biała sierść, z rąk wyrastać pazury, twarz mu się wydłużyła. Zmieniał się w wilka. Z trudem wstał, jednak nie na nogi, lecz na cztery łapy. Był wyższy od pozostałych wilków.

(nie mogę się powstrzymać od wstawienia tego zdjęcia xD

Tak mi przypasowało to zdjęcie xP)

Popatrzył się na Ciebie i w jego oczach pojawił się błysk rozbawienia. Skoczył w las, a za nim jego stado. I tyle go widziałaś. Pozostawił po sobie tylko flet, który wydawał się emanować jakąś nieznaną Ci magią.

Prawie nie myśląc o tym, co robię, bo byłam zbyt oszołomiona, podjęłam flet. On też, tak jak ostanio wszystko, emanował niebieską poświatą. Gdy tylko go dotknęłam, mój umysł jakby sie przebudził. Minęło osłupienie, myślałam teraz jasno i logicznie. "Kim. na wszystkie moce, był ten grajek?"- pomyślałam.- "Jakimś królem wilków? A może jakimś królem zamienionym w wilka, jak ten z legendy z mojego kraju?"

Flet się nie świecił. Magiczne artefakty, te bardziej zaawansowane, mają to do siebie, że się nie świecą, by nie zwracać na siebie uwagi (w każdym razie według waszej ukochanej Mistrzyni Razz

). Gdy tylko wzięłaś flet do ręki poczułaś się senna i zasnęłaś.
____

Obudził Cię wesoły świergot ptaków. Historię ostatnich zdarzeń pamiętasz jak przez mgłę. Zmagając się z bólem w głowie postanowiłaś wstać. Wstałaś... Jednak świat wydał Ci się większy. Ruszyłaś kawałek do przodu... na czterech łapach. Obejrzałaś się i zdałaś sobie nagle sprawę, iż jesteś śnieżnobiałym wilkiem, takim samym jakie widziałaś wczoraj.

"O nie!" potrzasnełąm głową ..a właściwie łbem. "Co się stało?" .Wysiliłam pamięć i z trudnością przypomniałam sobie białe wilki, tajemniczego grajka i jego cudowną grę. "Nic innego tylko to jego sprawka, albo tej jego muzyki" pomyślałam. "A to mnie urządził!" I co teraz?
Rozejrzałam się dookoła i... coś mi nie pasowało. Dopiero po chwili zrozumiałam w czym rzecz. Świat był czarno - biało - szary, nie kolorowy! Wtedy przypomniałam sobie, że przecież wili nie widzą kolorów...